Psikolojik gerilimli ve katmanlı oyunları, filmleri vs çok severim. Remake duyurulduğunda çok çok mutlu oldum. Bu oyunun orijinalini hep duyup asla oynayamamıştım. Sadece sembolizmini yarım yamalak hatırlıyordum. Konami yazısını görünce heyecanımın yarısı kahve köpüğü gibi uçtu gitti. Ellerine yüzlerine bulaştırırlarsa asla oynamazdım. İlk fragmanlara kısık gözlerle bakıp geçtim. Erişime açılıp herkesin “iyi g*t olduk” dediğini duyunca dedim “acaba?”…

Bu yazıdaki spoiler içeren kısımlar sansürlenmiştir. Gizemleri kazmayı ve eşelemeyi çok seviyorum. Sanırım en uzun 2. incelemem olacak. Size hikâyedeki sembolizmleri ve oynarken keşfettiğim noktaları aktaracağım, bir de birkaç bir şey daha var.

Bu kasabanın hikâyesi çok uzun ama inanılmaz kısaca şöyle söyleyebilirim ki; bu kasaba çektiği insanları, içlerinde bastırdıkları travmaları ile yüzleştiriyor. Silent Hill, bir "mekân" olmaktan çok bir tür metafiziksel boyut gibidir. James Sunderland buraya , karısı Mary’nin ölümüne dair suçluluk ve pişmanlık duygusuyla çekilir.


James ilerledikçe birkaç farklı karakterle karşılaşır. Bu karakterlerin kasabaya çekilme nedenleri birbirlerinden farklıdır. Dolayısıyla etraflarını görme biçimleri de…
Laura: Masumiyet ve saflık. Laura henüz bilinçli olmadığından günah da işlememiştir. Kasabayı canavarla dolu bir yer olarak görmez. Silent Hill onun için bir oyun parkı…
Eddie: Bastırılmış öfke. Eddie kasabayı öfkesini serbest bırakabileceği buz gibi bir yer olarak görür. Sinema sahnesinde önce Eddie’ye sonra James’e dikkâtle bakın. Eddie konuşurken ağzından buhar çıkar ama James’den çıkmaz. Zaten onu bir sonraki –ve son kez- göreceğimiz mekân da dev bir bir et dolabıydı.
Angela: Travma ve dehşet. Angela, Silent Hill’i tamamen bir cehennem olarak algılar. Etrafı her zaman alevlerle çevrilidir. Angela’nın babasının istismarını ve travmasını temsil eden Abstract Daddy, onun zihin dünyasını şekillendiren en korkutucu ve rahatsız edici unsurlardan biridir. Belki de hikâyesi en karanlık ve umutsuz olan karakter.
Maria: İdealleşmiş Mary, suçluluk, cinsellik dürtüleri, inkâr. James’in Mary’yi özlediğini ama aynı zamanda onun hastalık sürecindeki zayıflığından yorulduğunu ve ona öfkelendiğini, oluşan mesafeyi kapatma arzusunu temsil eder. Mary’nin hastalığı sırasında bastırdığı cinsel dürtüler, Maria’nın varlığıyla yüzeye çıkar. Mary’nin ölümüyle ortaya çıkan derin pişmanlığın da somutlaşmış hâlidir Maria.

Oyunla bütünleşmiş bir ikon olan Pyramid Head ve hemşirelerin anlamı:
Pyramid Head: James’in kendisini cezalandırma arzusu ve şiddet içeren dürtülerinin bir yansımasıdır.
Hemşireler: James’in Mary’nin hastalığı sırasında bastırdığı cinsel arzularını temsil eder.

• Save alırken genelde James direkt kameraya bakıyor. Angela’nin cehennem sahnesinden sonra gözlerini kaçırıyor.
• Sağlığınızın durumuna göre haritaların ve menünün rengi değişiyor.
• Otherworld’a geçince bazı sesler bozuluyor.
• Sıkılan uzva göre yaratıkların dönüp düşmesi ve kan efektlerini gerçekten iyi yapmışlar.
• Maria ile oynadığımız bölümlerde o, yanında cam kırılmasına, yüzüne fener tutulmasına ve silah ateşlenmesine tepki veriyor.
• Maria ile Jack’s Inn ‘e hemen gitmeyip beraber zaman geçirirseniz opsiyonel diyaloglar ve bazı gizemler çıkıyor. Maria’nın orijinal kıyafetini bulması gibi.
• Glimpse’ler ya da memolar ile eski oyundaki yer ve eşyalara bakabiliyoruz. Bir nevi déjà vu…
• Oyunun başlarında göz torbası olmayan James’in gözaltlarının gittikçe morlaştığını görebilirsiniz. Hatta haritaya bakarken tırnakları da git gide kirlenmeye başlıyor.
• Oyunu bitirdikten sonra NG+ açılıyor. Bu modda başlarsanız yeni yerler, yeni filtreler elektrikli testere açılıyor. Hatta oyunun en başında arabanızın içine “outlined” filtresi ile bakarsanız Mary’nin battaniyeye sarılmış vücudu (In Water ending’indeki) duruyor.

Gizemli mekanlar, ilk bakışta anlam verilemeyen olayları çok seviyorum. Oyun tıpkı Twin Peaks edasıyla bunu başarıyor. Tabi ki Silent Hill’in atmosferinin çok daha karanlık ve depresif olduğunu söyleyebiliriz. Müziklerine zaten aşığım ki birazdan değineceğimden şu anlık pas geçiyorum. O “içine çekilme hissini” yavaş yavaş öyle güzelce yedirmiş ki oyun, oyunun sonlarına doğru bir sahnede resmen çaresiz hissettim.

Oyunun sonlarına doğru gerilim zaten tırmandıkça tırmanıyorken Lakeview Hotel’in en alt katına giden asansöre geldiğinizde, evet o sahne, adeta gerim gerim gerilmiş oluyorsunuz. Eğer oynamayıp yine de spoilerları okuyorsan bence bundan sonrasını okuma, ilk elden tecrübe et. Asansöre binmeniz için üzerinizdeki her şeyi bırakmanız gerekiyor. Oyun boyunca taşıdığınız Mary’nin mektubu, fotoğrafı, silahlarınız, şırıngalar… Sanki benliğimi o dolaba bırakmış gibi hissettim. Dikkât ederseniz bu bölümü oynarken James’in ifadesi hatta postürü bile değişiyor. Ürkekleşiyor.

İlk oynayışımda daha sinematik bir deneyim yaşamak adına combat-puzzle zorluğunu standarta çektim. Survival horrorları büyük bir zevk alarak ve –demem lazım- zor modları bile kolayca oynadığımdan bana standart mod fazla kolay geldi. Hatta bir ara 70 tabanca mermisi ve 25 şurup, 10 şırınga ile god mode açmış gibi geziniyordum. Puzzle’lar zorlamadı. Bir dahaki oynayışımda puzzle zorluğunu da zora çekip oynamak istiyorum. (Silent Hill’in zorlu puzzle’ları meşhurdur.)

1962’de, Centralia kasabasındaki bir çöplükte çıkan yangın, yeraltındaki kömür damarlarına sıçradı ve kontrol edilemez hâle geldi. Yangın o kadar genişledi ki kasaba altından sürekli yanmaya başladı, cehennem gibi . Zehirli gazlar, sıcaklık artışı ve çökme tehlikesi, kasabanın tamamen boşaltılmasına neden oldu. Bugün Centralia, yanan bir yeraltı cehenneminin üzerinde kalan bir hayalet kasaba olarak bilinir. Yangın yüzünden yüzeye çıkan devamlı dumanlar, ilham kaynağı olmuşa benziyor.

2 kelime: Akira Yamaoka…

https://www.youtube.com/watch?v=NXVV1fkCz6A
https://www.youtube.com/watch?v=8N_PXTGdlGw
https://www.youtube.com/watch?v=TWVhb1vcUxQ

Bir gün piyano öğrenmeye kalkarsam sebebi 2.link’tir. Küçükken dinlediğim zamanki gibi aynı etkiye sahip hâlen…

Gerçekten…