BİZİM İÇİN BİR BABADIR

I remember the first night that I met with this guy. It was not much different than the other nights that I spent my time with my friends. Our mutual friend called him over, and bunch of guys came with it. He was silent most of the time and usually cool with the things we commonly do. By the time passes, the more I learned about him, the more I got closer to him. There was an obvious chemistry. It wasn't about playing games anymore, more than that. We were friends. We weren't calling each other just to get into the sh1t@ss Valorant, we were calling each other to detach from from reality, to chit chat. Whatever, he is nice, easy-going and -want him on my bad day- type of guy. However, I'm afraid the he might get hurt because of his kindness. It can be abused by the people who wants to satisfy their emotions in an instinctive way. There are lots of things to talk about, but this is not the place to do it.

They should make that quote a proverb "Is this the hill you want to die on?".

50 tllik battlepasi adamdan 1000 lira diye borç aldım. 950 tlsi ile çatur çutur beyti yedim. kesene bereket.

Osman, bir gece mehtabın altında benimle ve sevgilisi Kasumi ile içiyordu. İçkinin etkisiyle sarhoş olmuş, diline hakim olamaz hale gelmişti. Sohbetin en koyu noktasında, Osman birden hıçkırarak ağlamaya başladı. Ona şaşkınlıkla baktık. Biricik sevgilisi Kasumi, bir anda ona dönüp ne olduğunu sordu, O anda Osman, kalbinden geçen gerçekleri tutamaz oldu.

“Ah Kasumi,” diye inledi Osman. “Seninle olan muhabbetim gönlümde bir yük oldu. Lakin, kalbimin derinliklerinde yatan isim Makoto’dur. Her an, her saniye onu düşünmekten kendimi alamıyorum. Makoto benim gerçek sevdamdır.”

Bu sözler, masayı derin bir sessizliğe boğdu, herkesin kulağında yankılandı. Kasumi kulaklarına inanamadı. Osman'ın sarhoşluğunun etkisiyle söylediği bu sözler, onu derinden yaralamıştı. Gözleri doldu, kalbi kırıldı. Hemen yerinden kalkarak Osman’a baktı, gözlerinden yaşlar süzülüyordu.

“Osman,” dedi Kasumi titrek bir sesle. “Bu söylediklerin doğru mu? Gerçekten kalbinde ben değil, Makoto mu var?”

Osman, sarhoşluğun verdiği cesaretle başını salladı. “Evet Kasumi, sana yalan söyleyemem. Makoto benim ilk ve tek sevdamdır. Seninle vakit geçirmek güzel, lakin kalbimin asıl sahibi o.”

Bu sözler üzerine Kasumi, Osman'a hayatı boyunca unutmayacağı bir tokat attı. Osman kan tükürüyorken Kasumi, Osman’a bir daha bakmadan oradan ayrıldı. Osman’ın ayık kafayla bile söyleyemeyeceği gerçekler, bir gecede ortaya dökülmüş, kalpler kırılmıştı.

Ertesi sabah Osman, baş ağrısı ve pişmanlıkla uyandı. Bir önceki gece yaşananları hatırlamaya çalıştı. Gözleri buğulandı, zira Kasumi’nin gözyaşları ve kırılmış kalbi gözlerinin önüne geldi. Hemen telefona sarıldı, Kasumi’ye ulaşmaya çalıştı ama nafile. Kasumi, Osman’ı her yerden engellemişti.

Osman, mecnun misali sokaklarda dolaşırken, içindeki pişmanlığı ve aşkın getirdiği acıyı hissediyordu. Gönlü Makoto’ya meyletmişti, lakin Kasumi’yi de incitmişti. Bu iki sevda arasında kalmış, ne yapacağını bilemez hale gelmişti.