Woj2000 님이 최근에 작성한 평가

Mogę więc polecić tę grę za jej gameplay i emergentnie tworzoną przez społeczność historię zmagań Super Ziemi z robactwem i roboctwem, mimo wcześniejszej, antykonsumenckiej polityki wydawcy, przez którą byłem zmuszony dać negatywną recenzję.

Arrowhead i Sony zdecydowali się odejść od ich bzdurnego ruchu, zajebiście. Można spokojnie szerzyć demokrację w imię Super Ziemi!

Bright Memory: Infinite

Co mogę o niej powiedzieć? Chińszczyzna.

Dosłownie. Jeden losowy Chińczyk wziął Unreal Engine 4 i zmajstrował nieuderzającą w bebechy grę AAA o zwariowanej fabule, w której starożytny chiński cesarz przywołuje czarną dziurę by zniszczyć świat, a nasza wyglądająca jak patyczak z anime bohaterka w skąpym stroju idzie się z nim nawalać. Do tego wszystkiego dodał jeden z najlepszych feelingów strzelania jakie miałem okazję odczuwać, a do tego wszystkiego zmieszał to z mechanikami z Shadow Warriora (różne umiejętności magiczne) oraz... Sekiro.

Tak, masz tutaj paski staminy przeciwników i pancerze które trzeba zbijać albo parowaniem ataków mieczem albo dominująca siłą ognia

Gra z racji swojej długości jest raczej demem technologicznym niżeli pełnoprawną grą, ale za cenę 50 złotych (normalnie, ja dostałem ją od kolegi), a także fakt, że stworzył to jeden człowiek (i jeszcze dał nawet Warsztat Steam w którym można dodawać sobie sexy skiny do swojej postaci), to jest to całkiem fajna, malutka gra.

A ma grafikę i feeling strzelania na równi z gigantami tego gatunku, tylko z ułamkiem budżetu.

SIŁA PERUNA

Rusi kontra Jaszczury nie były takim złym tytułem. Aleksandr Gieljewicz Dugin jest dumny z mojej rozgrywki w apoteozę Hiperborei i starożytnego panslawizmu.

Gra... jest. Jedną z gier tego roku, to na pewno. Naparzamy mistycznych wrogów pradawnej Rusi, śledzimy iście oskarową fabułę, patrzymy na pieczołowicie modelowane lokacje rodem z indukowanych szalejem snów rodzimowiercy i męczymy się z (jaką jest każdy widzi) jakością produkcji.

Sława!

Za trudność niektórych poziomów należy się twórcom kręcenie wora, ale całkowicie rozumiem, czemu Kao był takim fenomenem w Polsce. To najzwyczajniej w świecie kompetentna platformówka, która bierze od najlepszych ze swojego gatunku tamtych czasów i daje na to swój polski, nieco tańszy spin.

Jak na standardy polskiego gamedevu roku pańskiego 2003 bardzo dobra, a nawet dzisiaj całkiem dobrze się broni. 7 godzin przyjemno-frustrującego skakania, pościgów i walki w towarzystwie ikony polskiego gejmingu dla całej rodziny.

Lust From Beyond was a pretty fun game, I need to admit.

It's a pretty nicely working blend of Amnesia-like horror puzzle and walking simulator all while not committing too much on any of its aspects. Normally being jack of all trades doesn't work in gaming but in this case you've got a horror-puzzle game that gives you a way to defend yourself against enemies and relies more on atmosphere and plot rather than simple jumpscares to scare and invest the player.

Pretty nice Lovecraftian story with horny twist and lots of both NSFW and NSFL material for any degenerate out there who wants their smut with some non-boring gameplay.

My only gripes with the game is that MC can get a little too much Whedon-esque at times with his MCU-tier quips and in some parts of the game, when you're more knowledgeable about the eldritch culty stuff, it's less of a horror and more of a story-driven logic game. You still have the atmosphere, gorgeous artistic direction, nice voiceacting and graphics that are really holding up, considering this game was made in Unity. Certainly a great leap forward compared to the Slavjank that was Lust From Darkness, first game of this developer.

I recommend it if you're in some mood for Slaaneshi Cult Simulation and you can get through occassional middle budget jankiness

Gra Szyfrów zdecydowanie była przyjemną przygodówką i grą logiczną z baaaaaaardzo prostymi elementami skradankowymi. Etapy środkowe, czyli wagonownia i salonka, zdecydowanie powinny być jednym ciągłym etapem zamiast dwoma osobnymi, gdyż przez to wszystko są za krótkie i każdy można przejść dosłownie w 5 minut, a i tak fabularnie dzieją się w tej samej lokacji, więc miałoby to tym więcej sensu.

Mogę powiedzieć, że polecam. Zagadki nie są takie frustrujące i robią się intuicyjne, zaś największą trudnością jest znalezienie odpowiednich przedmiotów niżeli one same. Dwa razy pod rząd się zaciąłem dlatego, że nie mogłem znaleźć klucza xD

Oprócz tego mamy też fajny blend rozgrywki i nienachalnej warstwy edukacyjnej o rzadko poruszanym motywie w historii, jakim jest polski wywiad podczas wojny polsko-bolszewickiej.

Gra starczyła mi na 1,5 godziny, choć to i tak przez fakt, że się zaciąłem na właśnie owych kluczach. Dalej poszło jak z płatka.

Ogółem polecam, a już szczególnie dlatego, że za darmo. A gratis to uczciwa cena.

Boomer shooter through and through, ale z kilkoma dodatkami po których widać miłość Dawida do immersive simów, jak inteaktywne otoczenie i różne zabawy konwencją strzelanki jak poziomy będące bardziej skradankowe czy będące prostymi łamigłówkami logicznymi opartymi o dosłowną manipulację mapą

Jak na takie gry przystało fabuła jest homeopatyczna, ale powoli budowana napisami na ścianach, samymi środowiskami oraz okazjonalnymi dialogami, które najbardziej błyszczą przypadku końcowych etapów i końcowego bossa, którego gra utalentowany Stephan Weyte.

Drugi z trzech epizodów chyba najmniej mi się podobał, bo za bardziej szedł w vibesy Quake'a i Unreala tymi industrialnymi sceneriami i przeciwnikami-żołnierzami, którzy mi się średnio podobali, zdecydowanie wiejski epizod 1 i piekielny epizod 3 wymiatają, nawet jeśli średnio mogę się zgodzić z decyzjami autora pod koniec trzeciego. Ale to już moja preferencja jako gracza, który nie lubi być specjalnie zaskakiwany nagłymi zmianami rozgrywki niżeli faktyczna wada techniczna produkcji.

Na pewno grało mi się przyjemniej niż w miejscami nieoszlifowanego Boltguna, ale muszę przyznać, że klasyczna prostota oryginalnych Doomów ze wszystkich boomer shooterów podoba mi się najbardziej. Szczególnie, że no, to jest faktyczny boomer shooter, taki z lat 90. xD

Helpless był fajnym, małym tytulikiem stworzonym przez kanadyjskich studentów, który mimo prostoty rozgrywki oczarował mnie klimatem pustynnego post-apo, historią drogi oraz mechaniką unikania słońca

Lords of The Fallen to około 18 godzin dobrej rozgrywki, która jest nieco wolniejsza od Soulsów, ale też z pomysłem na siebie i większym nastawieniem na fabułę

Serdecznie polecam, świetnie się bawiłem, nawet jeśli gra ma tendencję do tworzenia gimmickowych bossów którzy mają zabijające na hita ataki przed którymi musisz się chronić za jakąś osłoną

Darksiders II, która podobnie jak jedynka zapodaje porcję wordbuildingu w stylu chrześcijańskim z porcją własnych pomysłów, jednocześnie poprawiając bolączki jedynki i dodając trochę własnych problemów, chociażby niespecjalne potrzebny system RPG

Jeśli jednak chodzi o warstwę fabularną, całkiem przyjemnie się widziało przygody kolejnego z jeźdźców apokalipsy, które działy się jednocześnie z akcji pierwszej części. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że skończy to się aż tak szybko. Nie żebym narzekał, bo i tak grałem w to przez 22 godziny, przy czym absolutnie mi się to nie dłużyło, w przeciwieństwie do jedynki gdzie końcowe etapy były sztucznie wydłużone, ale i tak gra była krótsza