Woj2000 님이 최근에 작성한 평가

Eksploracyjna gra-doświadczenie pt. It Comes In Waves, zwana przeze mnie osobiście "symulatorem Skitarii"
Jesteś tajemniczym człowiekiem na pustynnej planecie, który wygnany z miasta musi przetrwać na pustyni i zaczekać, aż tajemniczy "obiekt", który rośnie w jego plecaku wyrósł do dorosłości, aby przekroczyć bramy równie tajemniczego sanktuarium.

Jest to swoista wariacja na temat gier z otwartym światem, gdzie dostajesz zabawę konwencją w postaci jednoczesnego nagradzania i karania eksploracji. Musisz się śpieszyć i odpowiednio planować trasy by poszukiwać wodę, biomasę dla "obiektu", bronie oraz ulepszenia oszczędzające zużycie wody, odraczające twoją śmierć. Wszystko przyprawione pikselową grafiką rodem z PSX oraz pustynnymi krajobrazami rodem ze Zdzisława Beksińskiego.

Jest to jednak bardziej doświadczenie niż gra, gdyż po kilku zgonach i zapamiętaniu miejsc, gdzie znajdują się przedmioty można łatwo zaplanować trasę i ukończyć grę w pół godziny, by następnie nie było co w niej robić. Jest to jednak przyjemna rzecz za około 13 złotych, więc gra takiej ciekawostki warto sprawdzić.

Gra dobra, ale daleka od ideału

Mieszanka starych i nowych rozwiązań, która czasem wychodzi nierówno przez pewne decyzje projektowe, chociażby zupełnie niesprawiedliwe areny i walki z bossami czy częste użycie motywu ciągle respawnujących się fal przeciwników jakby to był tryb hordy a nie staroszkolny FPS. Do tego recykling bossów jako zwykłych przeciwników, choć ta tendencja jest obecna w tego typu grach od czasów pierwszego Dooma, jeśli nie wcześniej.

Fabuła typowo warhammerowa, idź i zabij heretyków, dodatkowo z małym dodatkiem satyrycznych komentarzy na absurdalność życia w Imperium Ludzkości i tego, jak ten reżim działa i funkcjonuje

Piksel art jest prześliczny i bardzo mi się podobał, a do tego rozgrywka poza strzelaniem ma też nieco większą głębię poprzez różnorodnych (choć powtarzalnych) oponentów.

Jeśli nie będziecie robić sobie krzywdy grając na trudnym poziomie jak ja to zrobiłem, to zdecydowanie wydaje się to fajną grą. Na pewno jest to najlepsza warhammerowa strzelanka FPS do tej pory, jaką stworzono.

Zawsze ciężko mi je było kończyć bo często je przerywałem ale tutaj i fabuła, i rozgrywka, i cały klimat fantasy które (NIEMOŻLIWE) bierze siebie na poważnie sprawiał, że chciało mi się do niej wracać i ani trochę się nie nudziłem, nawet mimo faktu, że gra nie jest aż tak dopracowana jakby mogła by być

Gdyby Dragon's Dogma byłoby europejskie, nazwałbym je eurojankiem jak pierwsze dwa wiedźminy bo akurat jeśli chodzi o czas powstania i stan techniczny jest do nich podobna. W sensie jest to świetna gra, ale daleko jej do ideału właśnie przez takie wrażenie "średniobudżetowości"

Ale nadal, wyborna produkcja. Walki, potwory, fabuła, romans, tematy iście filozoficzne, jest do wyboru do koloru

Japończycy lepiej ogarniają zachodnie fantasy niż ludzie z zachodu ngl, a Dragon's Dogma to kolejny ku temu przykład

Po 600 zgonach w Valfaris nie wiem, czy cokolwiek w Soulsach mnie ruszy xD

Gra jest naprawdę specyficzna, a na pewno odmienna od typowych Souls-like'ów. Począwszy od klimatu science-fiction dystopii toczonej zmianami klimatycznymi i ciemnymi korporacjami które próbują zarobić na ekologii, przez motywy sztucznej inteligencji i egzoszkieletów, po bardziej ezoteryczne tematy odkrywające się przez graczem poprzez obserwację otoczenia oraz poszukiwania audiologów, bez podawania o co w tym wszystkim chodzi na tacy.

Wydawać by się mogło, że i rozgrywka będzie typowo soulsowa, i poniekąd tak jest. Zbieranie doświadczenia, tracenie go po śmierci z możliwością odzyskania jeden raz, mocne i silne ciosy, ulepszanie broni i ekwipunku. Ale masa mechanik i systemów, które są autorskie, sprawiają, że gra jest inna od wszystkich. Możliwość deponowania "doświadczenia" aby nie zniknęło po śmierci w zamian za utratę mnożnika jego zdobywania, konieczność zdobywania broni i pancerza poprzez odpowiednie odcinanie kończyn i części ciała wrogów, nielinearne ulepszanie ekwipunku (możesz pomijać poziomy ulepszeń i od razu mieć item najlepszego rodzaju jeśli masz części potrzebne do jego stworzenia), rozwój postaci oparty zarówno o klasyczne lewelowanie połączone z dającymi zdolności i podwyższające parametry cyberwszczepy. Są to systemy, do których trzeba się przyzwyczaić i oduczyć się nawyków z innych gier tego typu (przykładowo ilość leczenia zależy od tego, ile implantów leczących sobie wstawisz, podobnie punkty życia i wytrzymałości, gdzie w innych grach to są upgrade'y na stałe).

Grę przeszedłem w 15 godzin, nawet spoko się bawiłem, choć w pewnych momentach kląłem na odmienności rozgrywki. Jednak nie było tak źle, można zagrać na luzie.

Gra równie frustrująca, co wyborna. Nierzadko ekstremalny poziom trudności i platformówkowość oraz akcja w stylu Hotline Miami 3d łączy się z ciekawym cyberpunkowym światem, barwnymi postaciami oraz fajnym gameplay loopem, czasami nieco zaburzanym przez niektóre decyzje projektowe twórców. Tytuł bardzo bazujący na skillu, o różnym czasie trwania w zależności od tego jak sobie radzi (mi się udało w nieco ponad 9 godzin), ale posiadający też tryby dostępności dla potrzebujących tego graczy, co się naprawdę ceni.

Zdecydowanie godna gra, która jest jednym z blasków polskiego gamedevu - tym bardziej życzę One More Level sukcesu przy drugiej części i tego, by gracze zdecydowanie chcieli czynić to, co mówi nazwa ich studia

Muszę lekko z przykrością powiedzieć, że ze wszystkich gier New Blood Amid Evil podobało mi się najmniej, głównie przez fakt lekko niedopowiadającej reklamy i opisu

Fakt, jest to pierwszosobowy shooter, ale nikt nie zwracał uwagi, że druga połowa gry będzie tak obfitować w trudne, nierzadko czasowe, segmenty platformowe oraz posiadać zagadki środowiskowe oparte o szukanie przycisków po nierzadko ukrytych miejscach. Wybiło mnie to mocno z rytmu przy tej obecnej sesji, bo nie tego oczekiwałem po tej grze i pierwsze epizody takie platformówkowo-logiczne nie były. Do tego końcowy etap pojechał z kreatywnością, gdyż był to surrealizm i abstrakcja projektowania poziomów rodem z wymiaru bogów chaosu, który ledwo co zdołałem ogarnąć jak przejść xD

Nie znaczy to absolutnie, że Amid Evil jest złe. Jest to kompetentna gra strzelanko-platformówkowo-logiczna o imponującej grafice, kierunku artystycznym i projektach poziomów, które rozbudowaniem potrafią wręcz przytłoczyć. Do tego dochodzą kreatywne bronie i przeciwnicy.

Mogę powiedzieć, że przeszedłem Steelrising. 24 godziny wykonując wszystkie zadania poboczne.

Bardzo, bardzo dobra gra. Nie jest to tak płynny souls-like mechanicznie jak produkty From Software, ale dzięki jest też łatwiejszy i nieco bardziej casualowy, przez co większość osób może sobie w niego zagrać na luzie.

Warstwa artystyczna to cud, miód i orzeszki. 18 wiek w steampunkowo krzywym zwierciadle, ciekawa historia alternatywna, projekty lokacji, strojów i przeciwników, ich animacje, wszystko to jest przepiękne, mimo faktu, że gra to produkt średniobudżetowy i okazjonalnie to widać we wcześniej wspomnianej rozgrywce.

Jednakże jest to jedna z gier, która potwierdza, że segment AA jest potrzebny. Daje ona fajną rozgrywkę i ucztę dla oczu nowymi, zazwyczaj nie ruszanymi w mainstreamie konceptami, przy tym biorąc dobre elementy z gier AAA i nie skażając ich powszechnymi praktykami gamedevu.

Polecam, jedna z lepszych gier które ostatnio sprawdzałem.

A good, graphic and technical craftsman's work, but the game itself doesn't offer so much freedom as the other stealth games. If you have some free time and knack in running in shadows, give it a chance.

Jeden z najpopularniejszych i najbradziej rozbudowanych symulatorów kierowców ciężarówek, oddający do naszej dyspozycji całą Europę. Nic tylko uruchomić silnik naszego ciągnika siodłowego, włączyć radio i ruszyć wykonać zlecenie.