Скорошни рецензии на Stazej

Gra na myślenie. Grafika już trochę kuleje, ale tragedii nie ma.
Dobra jako odskocznia od dużych lub wymagających tytułów.

Jedna z lepszych gier na VR.

Polecam dla rozluźnienia. Mocno casualowa gierka.

Sacred będę miło wspominał. Świat jest bardzo ładny, taki bajkowy, ze specyficzną kreską twórców. Zaletą gry są postacie, chciałoby się zagrać i przejść grę każdą z nich. Minusem są zadania, są banalnie proste typu przynieś albo zabij. Sam Świat jest kolosalnie wielki (grę przemierzamy też konno i ma to sens), chociaż przy tym wszystkim Świat ten jest w sobie pusty. W mojej opinii lepiej byłoby zrobić mniejszy świat, bardziej zwarty, co wyszłoby grze na plus.

Trochę zapomniana strategia fantasy z własnym światem i historią. Gdzie bohaterowie mają własne armie i toczą między sobą wojny. Bardzo możliwe, że twórcy Warcrafta 3 wzorowali się na tej grze i u siebie też wprowadzili mechanikę, gdzie osobno rozwijamy swojego bohatera niczym w grze rpg. Ale tam system rozbudowy postaci nijak się ma do tego, co mamy tutaj. Trzecia część Warlordsów zawiera najwięcej ras, bodaj 14 albo 16 grywalnych ras i bohaterów, a do tego każdy bohater może być jedną z 20+ klas, które mają inne zdolności. Jednym słowem, gra jest bardzo rozbudowana i godna poznania.

Nawet ciekawa gra dziejąca się pod ziemią, z unikalną mechaniką rzucania zaklęć. Grę nadgryzł ząb czasu, ale nadal jest grywalna. Myślę że nadal warto w nią zagrać. Gra posiada spolszczenie. W czasie promocji można tę grę dostać za śmieszne pieniądze, a daje zabawę na ponad 40 godzin.

Nie wiem jak wyglądała gra oryginalnie, ale nowsza edycja jest jak najbardziej grywalna. Absolutnie nie czułem, że gram w jakąś starszą grę. Unikatowa grafika, fabuła, klimat. Jeśli lubisz świat fantasy okraszony nieumarłymi i demonami to ta gra może być dla ciebie. Przy tym gra zawiera bardzo wiele tajemnic i zagadek, które nie są takie oczywiste na pierwszy rzut oka.

Fajny symulator krawężnika z grafiką 2D, która wynagradza spostrzegawczość i pamieć gracza. Gra wcale nie jest taka monotonna, ciągle coś się dzieje i zawsze jest za mało czasu. Największym plusem gry jest fabuła i czarny humor. Długość gry do 10 godzin jest jak najbardziej odpowiednia, aby można było ją ukończyć i się zbyt wcześnie nie znudziła.

Z pozoru gra wydaje się być bardzo fajna, ale jest strasznie niedopracowana pod względem poziomu trudności i losowości, jeśli ktoś ma w planach ją ukończyć. Niektóre misje są bardzo proste lub standardowe, a niektóre są tak odrealnione, że rodzi się pytanie czy ktoś to testował. Mówię o sytuacjach, gdy nadlatuje nam ponad 12 wrogich myśliwców, a my możemy się tylko przyglądać jak kolejny raz tracimy samolot, całą załogę i praktycznie cały postęp na który długo pracowaliśmy. Co ostatecznie oznacza, że praktycznie zaczynamy od zera, a cała idea rozwoju załogi i samolotu pryska w jednej chwili. Już lepszym rozwiązaniem byłoby ponowne rozpoczęcie misji tym samym samolotem. Poziom losowości w tej grze jest zbyt duży i jeśli masz pecha to twój samolot i załoga giną w kilka sekund, a jeśli masz szczęście to bezproblemowo radzisz sobie z gromadą oponentów. Na prawdę sam nie wiem jak ten mechanizm w grze działa, ale tak to właśnie wygląda.

Teoretycznie grę da się ukończyć i próbować do skutku licząc na to, że tym razem nam się poszczęści z ilością oponentów, ale ileż można zaczynać od nowa z minimalnymi ulepszeniami, które na osłodę przechodzą do kolejnych samolotów, a co najlepsze wcale tych ulepszeń nie wybieraliśmy tylko gra je bierze z własnego szablonu za nas. Właśnie z tego powodu gra bardzo szybko staje się schematyczna i będziemy ponownie robić kilka misji, aby rozbudować na przykład nasze wieżyczki, aby ostatecznie je stracić wraz z samolotem i będziemy zmuszeni ponownie robić kilka misji, aby podczas misji X znów je stracić. Same misje są do zaakceptowania, przy tym są bardzo schematyczne i sprowadzają się do powtarzającego się mikro zarządzania, co w połączeniu z powyższą powtarzalnością rozwijania samolotu i załogi od zera powoduje, że gra bardzo szybko staje się powtarzalna i potrafi mocno frustrować. Ale najgorsze jest te poczucie stagnacji, braku rozwoju i kolejnego rozpoczynania od zera.

Symulator średniowiecznego wojownika, a nawet władcy z rozbudowanym systemem RPG. Zaczynamy od zera i pniemy się w górę w hierarchii świata, z czasem posiadając własnych wasali. Gra posiada otwarty świat, a podczas bitew walczą setki jednostek. Nawet dzisiaj robi to wrażanie i buduje klimat wielkich bitew. Mamy do wyboru różne pancerze, oręż i konie, a nasza armia musi jeść i otrzymywać żołd, aby w ogóle słuchać naszego przywództwa. Poza naszą postacią, nasi podkomendni też awansują. Z czasem zwykły chłop może stać się bardzo potężnym rycerzem albo łucznikiem, który przy tym będzie pobierał coraz większy żołd. Często przyjdzie nam bronić lub podbijać zamki, plądrować wioski. Gra daje nam całkowitą wolność w tym jak pokierujemy własną rozgrywką.