İlk gördüğüm, heveslendiğim ve oynadığım günleri hatırlıyorum da; o oyun, bu oyun değil artık.
Aslında oyuna ilk başlayacak arkadaşlar muhtemelen "Tam bir slasher filmi içerisindeyim." diyebilir, hakkınızdır ama oyunda geçireceğiniz 5-6 saatten sonra bu oyunun aslında

"Kurbansındır: Jeneratör yap ve ardından kaç, Katilsindir: Kancalara as ve öldür, tabii öldürebilirsen."

paragrafından ibaret olduğunu anlayacaksınız.

Yıl 2016, "Slasher" filmlerine olan ilgimden ve "keşke şöyle şöyle bir oyun olsa da..." dediğim zamanlarda bu oyun çıkageldi. Malum, sistemimiz yetmediğinden giremedik. 2017'de bir şeyler toparlayıp girdik oyuna, cidden de diyordum "abi çok iyi ya katil oynaması falan; kovalamacalar, müzik, ambiyans falan on numara..."

Oyunu tryhard bir şekilde oynamaya başlayınca o eğlence tamamen kaçıyor şahsımca. Bu oyun, kabak tadı verdikten sonra kedi-fare oyununa dönmekten öteye geçmiyor. Oyun dengesi yerlerde zaten, topluluğu rezalet. Katilken "camp-tunnel" uygularsan en büyük o. evladı (bu sistemde 2 kurban öldürebilirsen ne alâ, SWF gelirse direkt geçmiş olsun), kurbanken kurtulduğunda şanslı, toxic ya da artık aklınıza hangi aşağılık kavram gelirse o çeşit bir o. evladı oluyorsunuz.

Denge o kadar bozuk ki katilin 4 kurbanı 5 jeneratör tamiri süresince tutması neredeyse imkansız. Prensipte mümkün ama dediğim gibi karşınıza 4'lü ekip gelirse şansınız çok düşük. Ayrıca katillerin genel oynanışıyla ve kurban-katil fark etmeksizin çoğu perk ile sürekli oynamalar yapılıyor. Eski sistemden bu yana çok radikal değişimler olmuştur, en son ne zaman girip oynadım, cidden hatırlamıyorum. 2017-2019 yılları arasında aldığım hazzı cidden anlatamam, katilken illa ki bir şekilde maç kazanabilir, kurbanken de bir şekilde kaçabilirdiniz. Şu anki sistemde kurban tarafının çok daha üstün olduğunu düşünüyorum.

Ha bu oyuna verdiğim vakitten pişman mıyım? Bunu okuyorsanız "Oynadığın saate baksana *mına koyayım, bir de önermiyor" dediğinizi duyar gibiyim. Tek başıma oynadığım bir süreden sonra sıkılmıştım ama tanıştığım kişilerle, oynamaya başlayan arkadaşlarımla falan devam ettiğim için ortam dolayısıyla çok eğlendim, çok iyi insanlarla tanıştım ve çok da iyi bir arkadaş ortamım oldu. Dead By Daylight buna vesile oldu sadece.
Ancak hiçbir güç bu oyuna bir daha sokamaz beni, maneviyatta kalsın. (Bir güç soktu oyuna, neyse devam.)

Bu kadar keyif alacağımı düşünmemiştim gerçekten. Bıraktıktan sonra bir süre mental boşluğa düşeceğim kesinleşti. O kadar kaptırmışım ki kendimi, o kılıçla yargı dağıtmak, dünyasının ufkuna kapılıp ilerlemek...

Hikâyenin başlangıcını kısaca belirtelim; Cengiz Han'ın torunu Hotun Han'ın Tsushima Adası'nı işgal etmesiyle birlikte adadaki klanların kıyıdan karşı koymaya çalışması sonrası bozguna uğramasıyla başlıyor. Moğolların istilasına uğrayan samurayların intikam ateşi Jin Sakai'yle yeniden alevlenir. Sonrasında sizleri uzun bir yolculuk bekliyor. Ortalama üstü bir hikâye anlatımı var, mükemmel değil kesinlikle ki.

Grafikler gerçekten muhteşem; açık dünyası da çok hoş. Birazcık oyunu akışına bırakırsanız sizi uçup götürüyor.

Gelelim oyunun asıl kilit noktasına; 'Oynanış'. Başlarda kesinlikle kendinizi çok boş ve de acemi hissedeceksiniz. Yetenek sistemi böyle bir yapım için tam deminde tutturulmuş. 4 farklı dövüş tekniğimiz mevcut; bu teknikler 4 farklı asker tipine karşı dövüş stilimizi belirliyor, Kılıç-Kalkan-Kargı-İzbandut. Bu teknikleri tamamen açabildiğiniz anda oyun akıp gidecek. Bu teknikleri açabilmeniz için de adada Moğol istilasına uğramış yerleşkeleri Japon saflarına tekrardan katmak ve Hotun Han'ın komutanlarını saf dışı bırakmanız gerekiyor. Bu tekniklerin açılması için vakit harcamalısınız, bu esnada açtığınız dövüş tekniklerini kavramaya da devam edersiniz. Bunun haricinde temel teknikler, üçüncül silahlar, gizlilik ve güç gösterisi üzerine kurulu farklı yetenekler mevcut. Kimini seviye atlayarak, kimini de adadaki yan görevleri tamamlayarak açıyorsunuz. Oynadıkça karakteriniz dallanıp budaklanacak, bir vakitten sonra gerçekten tam bir savaşçı olacaksınız. Moğolları kılıçtan geçirme zevkinden bayılacaksınız.

İçerik kısmına değinmek gerekirse de zırhlar üzerine çalışılmış durumda; bazılarını açık dünyada buluyorsunuz, bazıları da hikaye akışında elde ediliyor. Sakai ve Gosaku favorilerim oldu; ayrıca her zırhın kendisine ait özellikleri ve avantajları bulunuyor. Gosaku'nun vermiş olduğu tökezletici hasar avantajı sayesinde karşımda hiçbir moğol duramadı şahsen.

Müzikler de gayet etkileyici, temasına uygun ve dinlerken keyif veriyor. Savaşlara apayrı bir renk katıyor 'Shurai' muazzam bir beste bu arada.

Gel gelelim ki oyun bir süre sonra gerçekten tekrara düşüyor. Karakterinizi iyice geliştirdiğinize kanaat getirdiğiniz anda bitirmeye hızla gidebilirsiniz. 33 saatin bir saatinde anca sıkılmışımdır, ustaların yan hikâye ve serüvenleri biraz baydı açıkçası. Görev dizaynları da gerçekten 'ööööf' dedirti yer yer. Özellikle 'Ayak izi' takibi sağlam küfrettirdi.

Kesinlikle oynanması gereken bir yapım, Sony 'God Of War' için harcadığı prodüksiyonun 3'te 1'iyle bu kadar başarılı bir iş çıkaracağını düşünemedi muhtemelen. Ghost Of Yotei'den çok daha umutluyum.