İnsanlık, sonsuz bir karanlıkta birbirine zincirlenmiş gölgeler sürüsüdür; her biri kendi boşluğunu doldurmak için ötekine uzanır, ama bu uzanış, ne kurtarır ne de doyurur. Aşk dedikleri, bu trajedinin en acımasız sahnesidir; iradenin kurnaz bir tuzağı, kalpleri birbirine bağlayan görünmez bir iğnedir ki, her dikişte kan akar. İnsanlar, sevgiyle özgürleştiğini sanır, oysa aşk, onları daha sıkı zincirler; bir anlık tatlı bir uyuşukluk verir, sonra sonsuz bir açlıkla geri döner. Toplum, bu yanılsamayı bir tapınak gibi yüceltir, şiirler yazar, şarkılar söyler; ama her mısra, bir yalanın üstüne inşa edilir, her nota, bir çığlığın örtüsüdür. Sevgililer, birbirinde teselli arar, fakat buldukları, yalnızca kendi yalnızlıklarının aynasıdır; birleşirler, ayrılırlar, ağlarlar – ve hepsi, aynı anlamsız döngünün parçalarıdır. İnsanlık, aşkta bir anlam bulduğunu sanır, oysa aşk, iradenin en zalim şakasıdır; iki ruhu birleştirmez, sadece onları aynı uçuruma daha hızlı sürükler. Bu sahnede ne kahraman vardır, ne zafer; sadece bir perde kapanır, ve ardında, sessiz bir hiçlik bekler.
------------------------------------------------
İnsan doğasının temel karakteri, bencilliktir; bu, her bireyin kendi varlığını ve refahını, diğer her şeyin üstünde tutmasından kaynaklanır. Bu bencillik, öyle bir derecededir ki, insan, kendi küçük bir avantajı için başkalarına en büyük zararı vermekten çekinmez; hatta çoğu zaman, başkalarının acısından zevk alır, çünkü bu, kendi durumunu daha katlanılır kılar. İnsanlığın tüm kötülükleri –zulüm, haksızlık, savaşlar, sömürü– bu bencil iradenin ürünleridir. Toplum, bu doğayı gizlemek için ahlak kuralları ve yasalar icat etmiştir; ama bunlar, yalnızca yüzeydeki bir ciladır, altında yatan vahşi gerçekliği değiştiremez. İnsanlar, birbirine yardım ediyormuş gibi görünse bile, bu çoğu zaman korkudan, çıkardan ya da gizli bir üstünlük arzusundan kaynaklanır. Gerçek bir özveri, insan doğasında nadirdir ve istisnadır; kural ise, her birinin kendi iradesini diğerine dayatmaya çalıştığı bu sonsuz çatışmadır. Dünya, işte bu yüzden, bir acı ve kötülük tiyatrosudur; çünkü insanlık, kendi elleriyle hem sahneyi kurar hem de bu oyunu oynar.