ติดตั้ง Steam
เข้าสู่ระบบ
|
ภาษา
简体中文 (จีนตัวย่อ)
繁體中文 (จีนตัวเต็ม)
日本語 (ญี่ปุ่น)
한국어 (เกาหลี)
български (บัลแกเรีย)
Čeština (เช็ก)
Dansk (เดนมาร์ก)
Deutsch (เยอรมัน)
English (อังกฤษ)
Español - España (สเปน)
Español - Latinoamérica (สเปน - ลาตินอเมริกา)
Ελληνικά (กรีก)
Français (ฝรั่งเศส)
Italiano (อิตาลี)
Bahasa Indonesia (อินโดนีเซีย)
Magyar (ฮังการี)
Nederlands (ดัตช์)
Norsk (นอร์เวย์)
Polski (โปแลนด์)
Português (โปรตุเกส - โปรตุเกส)
Português - Brasil (โปรตุเกส - บราซิล)
Română (โรมาเนีย)
Русский (รัสเซีย)
Suomi (ฟินแลนด์)
Svenska (สวีเดน)
Türkçe (ตุรกี)
Tiếng Việt (เวียดนาม)
Українська (ยูเครน)
รายงานปัญหาเกี่ยวกับการแปลภาษา
可是我不敢说。
无数个清晨,似是被什么遥远的呼唤打动,双眸定睛后,闪烁起异彩。大概是有所领悟,出门,打开信箱,拿到信纸便逃也似地跑进房间。小心地将那久别的寄信人名称纳入眼底,随之而来的,不可抑制一般的喜悦感几乎是震撼了自己。不禁有些恐慌,继而无端的恐慌转变成了更深邃的失望。我对自己还对这样一份残存的感情抱有期待而感到悲哀,为自己这样轻易地发生心境变化而懊恼。下一个瞬间几乎是想要杀死自己。再转一瞬竟衍生出了同情心,然后阖上双眼,想要忘却什么似的再度入眠。
醒后,打开手机,动态中没有你的踪迹,手里被汗水儒湿的信封上写的也不是你。这个夏天,没有邀请函,也没有你。
我狼狈地把信塞回信箱。趁着周遭无人。
可是我不敢说,我真的好爱你。
⠄⠄⣿⣿⣿⣿⢀⠼⣛⣛⣭⢭⣟⣛⣛⣛⠿⠿⢆⡠⢿⣿⣿⠄⠄⠄⠄⠄
⠄⠄⠸⣿⣿⢣⢶⣟⣿⣖⣿⣷⣻⣮⡿⣽⣿⣻⣖⣶⣤⣭⡉⠄⠄⠄⠄⠄
⠄⠄⠄⢹⠣⣛⣣⣭⣭⣭⣁⡛⠻⢽⣿⣿⣿⣿⢻⣿⣿⣿⣽⡧⡄⠄⠄⠄
⠄⠄⠄⠄⣼⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣶⣌⡛⢿⣽⢘⣿⣷⣿⡻⠏⣛⣀⠄⠄
⠄⠄⠄⣼⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣦⠙⡅⣿⠚⣡⣴⣿⣿⣿⡆⠄
⠄⠄⣰⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣷⠄⣱⣾⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠄
⠄⢀⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⢸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠄
⠄⣸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⡿⠣⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠄
⠄⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠿⠛⠑⣿⣮⣝⣛⠿⠿⣿⣿⣿⣿⠄
⢠⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣶⠄⠄⠄⠄⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⡟
──▄▄▄█▄▄▄──▒█▀▀█ █▄▄█ █░░█ █░░█ █▄▄█
▄█▀█████▀█▄▒█░▒█ ▀░░▀ █▀▀▀ █▀▀▀ ▄▄▄█
█ 🎃 ███ 🎃 ██
████▀─▀████▒█░▒█ █▀▀█ █░░ █░░ █▀▀█ █░░░█ █▀▀ █▀▀ █▀▀▄
█▄▀▀▀▀▀▀▀▄█▒█▀▀█ █▄▄█ █░░ █░░ █░░█ █▄█▄█ █▀▀ █▀▀ █░░█
─▀█▄▄▄▄▄█▀─▒█░▒█ ▀░░▀ ▀▀▀ ▀▀▀ ▀▀▀▀ ░▀░▀░ ▀▀▀ ▀▀▀ ▀░░▀