(Jak się czujesz?)
- Zdecydowanie się czuję. Czasami nie trzeba więcej.
(A jednak jesteś niespokojny. Prawda?)
- Oczywiście, że tak. Co więcej - jestem absolutnie przerażony. Ale czy jest to aż tak oczywiste?
(Patrzysz wszędzie, tylko nie w górę.)
- Ah, to...
- Opowiadałem ci, prawda?
(O czym?)
- Nic wielkiego.
(Jak nic wielkiego może wywołać przerażenie?)
- To... trudne do opisania.
Wspinam się na metalową barierkę i zwisam nogami w dół. Po kolei rzucam krótkie spojrzenia w otchłań - ona odpowiada mi gniewnym, lodowatym oddechem. Tak się właśnie porozumiewamy. Tak jak starzy przyjaciele.
- Czasami wydaje mi się, że cały świat udaje, że jest nienormalny.
- Jakby chciał mnie przekonać o czymś, czego tak naprawdę nie ma.
(Dziwne, nie sądzisz?)