᲼᲼Nam strzelać nie kazano. — Wstąpiłem na działo᲼
᲼᲼᲼I spojrzałem na pole; dwieście armat grzmiało.᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼᲼᲼᲼ Artyleryi ruskiej ciągną się szeregi,
᲼᲼᲼᲼᲼Prosto, długo, daleko, jako morza brzegi,᲼᲼᲼᲼᲼᲼᲼
᲼I widziałem ich wodza; — przybiegł, mieczem skinął,᲼
᲼᲼I jak ptak jedno skrzydło wojska swego zwinął.᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼Wylewa się z pod skrzydła ściśniona piechota᲼᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼᲼᲼Długą, czarną kolumną, jako lawa błota,᲼᲼᲼᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼᲼᲼Nasypana iskrami bagnetów. Jak sępy,᲼᲼᲼᲼᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼Czarne chorągwie na śmierć prowadzą zastępy.᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼Przeciw nim sterczy biała, wąska, zaostrzona,᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼᲼᲼Jak głaz, bodzący morze, reduta Ordona.᲼᲼᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼Sześć tylko miała harmat. Wciąż dymią i świecą,᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼I nie tyle prędkich słów gniewne usta miecą,᲼᲼᲼᲼᲼
᲼᲼᲼Nie tyle przejdzie uczuć przez duszę w rozpaczy,᲼᲼᲼
᲼᲼᲼᲼᲼᲼Ile z tych dział leciało bomb, kul i kartaczy.᲼᲼᲼᲼᲼