Recent reviews by Bill

W grze wcielamy się w 6-letniego chcłopca opętanego przez diabła. Naszym zadaniem jest wymordowanie wszystkich mieszkańców/pracowników tajemniczej rezydencji Dante Manor. Osiągnąć to możemy za pomocą przedmiotów codziennego użytku oraz specjalnym mocą ofiarowanym przez Lucyfera wraz z progresem w grze. Fabuła jest wciągająca na tyle, że tytuł ukończyłem praktycznie przy jednym posiedzieniu nie odczuwając znużenia. Dokonując kolejnych zbrodni trzeba wykazać się kreatywnością, niestety droga do celu jest zawsze tylko jedna. Grafika, mimo tego że dość się zestarzała, wciąż jest w stanie zaimponować efektywnymi scenami śmierci. Lokacja zaprojektowana jest w ten sposób że przez pierwsze godziny naprawdę łatwo się w niej pogubić. Niewątpliwą wadą tytułu są w kółko powtarzane dialogi, w zasadzie dzięki nim miałem większą motywację by jak najszybciej ukrócić życie niektórych osób. Smutna wiadomość dla łowców osiągnieć jest taka, że przejście gry z niemalże wszystkimi osiągnięciami zajęło mi jakieś maksymalnie 8 godzin. 2 osiągnięcia wymagają jednak spędzienia w grze kolejno 20 i 40 godzin. Trzeba tego raczej dokonać na afk'u, gdyż w grze nie znajdziemy na tyle zawartości, aby tyle się z nią bawić. Podczas mojej sesji natrafiłem na kilka drobnych bagów w stylu zabicie osoby na oczach innej, gdzie druga nie zwróciła na to uwagi, czy też przez przypadek raz udało mi się wyjechać za rezydencję przez ścianę.

Podsumowując, z czystym sumieniem jestem w stanie polecić dziecko szatana: 7/10

Mimo mieszanych uczuć po ukończeniu gry, myślę że mogę ją polecić. Muszę jednak przestrzec, że historia rozkręca się bardzo wolno. Przez pierwszą połowę gry miałem ochotę sobie odpuścić bo w zasadzie nic się nie działo. Denerwowały mnie badziewne animacje oraz niepłynne rozmowy, które sztucznie wydłużały grę. Mimo tego, że gra wycelowana jest raczej w młodszego odbiorcę, zagadki mało mają wspólnego z logiką i nawet mi sprawiły problem. Jeżeli chodzi o muzykę doczepił bym się jedynie do tego, że niektóre zapętlone utwory zaczynają po czasie denerwować. Na plus zasługuję minigierka w karty, która muszę przyznać sprawiała mi przyjemność. Jako znajdźki twórcy postanowili zrobić poukrywane krople rosy, które są rozmiaru maksymalnie kilku pikseli. Jeśli ktoś ma dużo samozaparcia i dotrwa do końcówki to gra nawet nabiera klimatu.

Ocena: 5/10

W grze wcielić się można w jednego z kilkunastu dostępnych aktualnie zabójców, w tym niektórych ze znanych klasyków filmowych lub survivora. Gra z obydwu storn jest równie przyjemna. Dzięki rozwojowi postaci oraz stosunkowo częstym aktualizacjom gra wystarcza na wiele godzin. Szczególnie jeśli macie jakąś ekipę do gry. Każdy jest w stanie znaleźć coś dla siebie, gdyż jest to gra z niskim progiem wejścia, aczkolwiek znajdą się tu taktyki oraz postacie wymagające niemałego skilla.

Nie spodziewałem się że gra tego typu przyniesie mi tyle satysfakcji i zabawy. Seum: Speedrunners from Hell to zręcznościówka wymagająca nieco umiejętności, szczególnie jeśli ktoś ma ochotę porwać się na 100%. W grze ukryte zostały miliony easter eggów. Znajdźki w postaci utraconych browarów poukrywane są w ciekawych miejscach i nieraz trzeba się trochę natrudzić aby je zebrać. Widać że studio odpowiadające za tę produkcję nie miało najwiekszego budżetu, jednak wykożystali swoją okazję najlepiej jak się tylko dało. Poza tym ile jest gier w których można pokazać środkowy palec szatanowi ;)

Polecam spróbować każdemu, szczere 10/10

Rouguelike który na początku wydaje się całkiem przyjemny, niestety bardzo szybko staje się monotonny. Rozwój postaci opiera się o ładowanie wszystkich punktów w statystykę, która jest potrzebna do broni którą zdobędziemy na początku. System walki, mimo tego że możemy podjąć decyzję jak atakujemy, polega na spamowaniu podstawowego ataku. Zdobywanie achivementów oraz przejście gry zależy wyłącznie od szczęścia.

Ocena: 4/10

Kolejna świetna robota ze strony TellTale games. Podobnie jak przy poprzednich częściach, historia oraz klimat miażdżą wszystko. Nie obeszło się jednak bez wad. Mimo tego, że gra jest pełna zwrotów akcji niektóre są bardzo przewidywalne. Odnoszę wrażenie, że poniekąd jest to część od której warto zacząć przygodę z TWD. Wpływ na to ma zmiana pewnej bohaterki z poprzednich części, nie będę spoilerował kto to, aczkolwiek nie ciężko się domyśleć. Całą grę przeszedłem w 6 godzin co niestety niezwykle mnie rozczarowało. Z przyjemnością spędziłbym w niej drugie tyle. Telltale chyba zaczęło pokazywać, że wyczerpują się z budżetu, gdyż przed rozpoczęciem każdego epizodu wyświetlało mi reklamy reszty swoich produkcji, co wybijało mnie z rytmu. Mimo tego że w recenzji w zasadzie wymieniam same negatywy, to dalej jest to dobre TWD i historia nadrabia wszystko.

Ocena: 9/10

Mimo tego, że każdą grę TWD od TellTale przyjmuję z otwartymi ramionami, to nie jestem do końca przekonany czy ten spin-off był naprawdę potrzebny. Mam wrażenie, że z tą produkcją poszli bardziej w stronę akcji, niżeli filmu. Faktyczne ulepszoną grafikę oraz o wiele bardziej efektywne walki ogląda się świetnie, ale to nie jest to na czym zależy mi w tych grach. Fabuła na tle poprzedniczek wypada średnio. Gra ma swoje momenty, aczkolwiek to już nie jest to. Największym jednak problemem jest główna bohaterka. Trzeba przyznać jest to kobeta z jajami, jednakże jej problem leży w nastawieniu. Już w pierwszym epizodzie jesteśmy uraczeni słowami "You're always so serious". Nie da się ukryć Michone ma swoje powody, żeby się tak zachowywać, ale strasznie utrudnia to wczucie się w postać. Ponadto przejście gry zajmuje jakieś 3-4 godziny, co przy tej cenie nie jest najlepszym wynikiem. Suma sumarum, każdemu fanowi serii i tak polecam przejść, jednakże nie radzę nastawiać się na przeżycia niczym w poprzedniczkach.

Ocena: 7/10

Gra spod skrzydła TellTale o wiele bardziej luźnym klimacie. Przejście takich Borderlandsów to bardzo miła odskocznia po ciężkim The Walking Dead. Sama marka Borderlands to już spory plus dla tej produkcji. Postacie z którymi można się łatwo zżyć oraz fantastyczny humor. Nie jest to może poziom TWD, ale tej marce ciężko dorównać. Mam wrażenie, że podejmowane decyzje nie mają takiego impaktu na fabułę, aczkolwiek tak jak pisałem jest to luźna odskocznia. Oprawa audiowizualna to czysta poezja. Piękna komiksowa grafika oraz muzyka nadająca klimatu. Fabuła jest poniekąd przewidywalna, aczkolwiek niektóre zwroty akcji naprawdę robią wrażenie.

Za epizod piąty: 9/10

Jeżeli chodzi o samą grę to ukończenie jej zajmuje jakieś 0,5h. Jest banalna i krótka. Nie stanowi żadnego wyzwania, przez co nie odczuwam satysfakcji po jej ukończeniu. Jedynym jej plusem są achivementy, którymi można przyzdobić profil.

Ocena: 1/10

Co tu dużo mówić, jeśli graliście w część pierwszą to sezon drugi jest pozycją obowiązkową. Gameplay się nie zmienił. Grafika została delikatnie poprawiona, a historia nadal trzyma poziom, o ile nie przebija poziomu jedynki.

Ocena: 10/10