安裝 Steam
登入
|
語言
簡體中文
日本語（日文）
한국어（韓文）
ไทย（泰文）
Български（保加利亞文）
Čeština（捷克文）
Dansk（丹麥文）
Deutsch（德文）
English（英文）
Español - España（西班牙文 - 西班牙）
Español - Latinoamérica（西班牙文 - 拉丁美洲）
Ελληνικά（希臘文）
Français（法文）
Italiano（義大利文）
Bahasa Indonesia（印尼語）
Magyar（匈牙利文）
Nederlands（荷蘭文）
Norsk（挪威文）
Polski（波蘭文）
Português（葡萄牙文 - 葡萄牙）
Português - Brasil（葡萄牙文 - 巴西）
Română（羅馬尼亞文）
Русский（俄文）
Suomi（芬蘭文）
Svenska（瑞典文）
Türkçe（土耳其文）
tiếng Việt（越南文）
Українська（烏克蘭文）
回報翻譯問題
Pomorskie, Poland 
Bigosu smak przedziwny, kolor i woń cudną;
Słów tylko brzęk usłyszy i rymów porządek,
Ale treści ich miejski nie pojmie żołądek.
Aby cenić litewskie pieśni i potrawy,
Trzeba mieć zdrowie, na wsi żyć, wracać z obławy.
Przecież i bez tych przypraw potrawą nie lada
Jest bigos, bo się z jarzyn dobrych sztucznie składa.
Bierze się doń siekana, kwaszona kapusta,
Która, wedle przysłowia, sama idzie w usta;
Zamknięta w kotle, łonem wilgotnym okrywa
Wyszukanego cząstki najlepsze mięsiwa;
I praży się, aż ogień wszystkie z niej wyciśnie
Soki żywne, aż z brzegów naczynia war pryśnie
I powietrze dokoła zionie aromatem.
Bigos już gotów. Strzelcy z trzykrotnym wiwatem,
Zbrojni łyżkami, biegą i bodą naczynie,
Miedź grzmi, dym bucha, bigos jak kamfora ginie,
Zniknął, uleciał; tylko w czeluściach saganów
Wre para, jak w kraterze zagasłych wulkanów.