2015 oyun dünyası için unutulmaz yıllardan bir tanesiydi. Witcher 3, Fallout 4, Bloodborne, Metal Gear Solid 5 ve daha pek çok harika yapımla o sene tanışmıştık. Dürüst olmak gerekiyorsa bunca başarılı oyunun arasında Alien Isolation benim için listenin çok arkasındaydı. 2015’in yıldız oyunlarını bitirdikten sonra Alien: Isolation’a da bir şans vermiştim. Meğerse o listenin bir yıldızı da kendisiymiş. Gelin üstünden sekiz yıl geçmesine rağmen neden Alien’ın tadı damağımda kaldı bir bakalım.

Alien: Isolation ile 1979 yılının bilim-kurgu ve gerilim efsanesi Alien filminin içine ışınlanıyoruz. Yönettiğimiz karakter, Alien filmlerinin başkahramanı Ellen Ripley’in kızı Amanda Ripley. Daha oyunun ilk sahnesinde, aynen annesi gibi efemine yapısı ve türlü tamir işine elinin yatkınlığı dikkat çeliyor.

Annesinden uzun zamandır haber alamayan Amanda, araştırmaları sonucunda karşısına çıkan ilk ipucunu takip ediyor ve devasa boyuttaki uzay gemisi Sevastopol’a giriş yapıyor. Ama ne giriş! Daha ilk dakikada tüm işler berbat oluyor ve yaşamla ölüm arasındaki gerilim dolu bir maceranın içinde buluyoruz kendimizi.


Oyunun yapısı çizgisel ilerlemek üzerine tasarlanmış. Etraftaki her elektronik cihaz veya kapı arızalı. Dolayısıyla hiakye boyunca yavaş yavaş ilerliyor, her odaya girip çıkıyoruz. Üstelik Sevastopol mürettebatı çok dost canlısı sayılmaz. Gemi içerisindeki az da olsa hayatta kalan kişiler sizi gördüğü anda silahına sarılıyorlar. Oyunun yapısı gereği biz neredeyse her saldırıdan kaçarak veya saklanarak kurtuluyoruz.

Sevastopol büyük bir hasar aldığı için sürekli yedek parça ve elektronik ürün tamiriyle uğraşıyoruz. Hikayenin akmasını sağlamak için sürekli etrafı araştırmalı ve hasarlı kısımları gidermeliyiz. Tüm bunları yaparken dikkatli olmalı, hem mürettebat hem de geminin içerisindeki Alien’dan saklanmalıyız.

Alien Isolation’da gerilim had safhada. Hikaye içerisindeki engeller başka oyunda olsa bir yerden sonra sizi sıkabilir. Fakat burada fazlasıyla dengeli bir yapı söz konusu. Örneğin bir kapı ve asansörün çalışmadığını fark ediyor, tamir için jeneratörleri çalıştırmanız gerekiyor. Tam o sırada peşinize Xenomorph -kısaca Alien- düşüyor. Siz onu köşeden belki görmüyor ya da ürkütücü sesini duyuyorsunuz. Bir taraftan jeneratörü çalıştırmak için elektronik sistemi hacklemeye çalışıyor bir taraftan birkaç saniye sonra gelecek olan Alien’a karşı mücadele sürdüyorsunuz. Tüm bu süreç telaşa kapılmanızı ve hata yapmanızı sağlıyor. Hata yaparsanız artık sizin için çok bir seçenek kalmıyor. Geçmiş olsun Alien’ın akşam yemeği oldunuz! Alien Isolation kolay bir oyun değil. Sürekli olarak bir kaçış ve hata yapma durumu söz konusu dolayısıyla hızlı ilerleyen bir hikaye beklentisi içine girmemelisiniz.

Xenomorph’un ne zaman çıkacağı belli olmadığından sürekli olarak yavaş ilerliyorsunuz. Dead by Daylight’ın bu oyundan esinlendiğine yemin edebilirim ama ispatlayamam. İki oyunda da düşmanın nereden çıkacağını kestiremiyorsunuz. Üstelik öldüğünüzde de düşman aynı yerden spawn olmuyor. Dolasıyla yapmanız gereken gözünüzü dört açarak ilerlemek.

Maceranın çok büyük kısmında köşe bucak kaçacak, sessizce ilerleyecek, ölecek, dolapların içine saklanacak, bulduğumuz yedek parçalardan işe yarar ekipmanlar oluşturacak, tekrar ölecek, bozuk cihazları tamir edecek, elektronik sistemleri hackleyecek ve yeniden öleceğiz! Abarttığımı düşünebilirsiniz, ama sağlam bir oyuncu değilseniz, kafasına göre takılan ve ne yapacağı asla belli olmayan yapay zekaya karşı hareket etmek gerçekten çok zor ve bu belirsizlik ister istemez oyuncuyu haddinden fazla geriyor.


Oyun save mantığı ile de old-school bir yapım olduğunu gösteriyor. Öyle ki otomatik kayıt sistemi belli bir noktaya kadar çalışıp, bir yerden sonra Residen Evil mantığı ile belli noktalardan kayıt almanız ile devam ediyor. Birkaç görevi yerine getirip ne olur ne olmaz diye save almaya çalışırken o da ne Alien’ın sizi yediğini görüyorsunuz. Ve yeniden geçmiş olsun. Bu sefer de baştan başlamanız gerekiyor. Başlangıçta bu durum sinir bozucu olsa da ilerleyen saatlerde gerçekçiliği arttırdığını kolaylıkla fark ediyorsunuz. Dediğimiz gibi bu Dark Souls gibi zor ve hata kaldırmıyor. Üstelik hikaye boyunca buradan bir şey çıkmaz dediğiniz yerlerde kesin bir şey çıkıyor, buralar temiz dediğiniz yerlerde ise saldırıya uğruyorsunuz. Oyunun aksiyonu sizi sürekli ters köşe yapıyor. Bu noktada tek yardımcınız Alien filmlerinin ikonik radar cihazı. Fakat bu radar cihazı bir noktaya kadar doğru sonuç veriyor. Şöyle ki cihaz, üzerimize doğru yaklaşan objeleri sinyal ile belirtiyor ama Xenomorph ile aynı katta olup olmadığımızı bilmek imkansız. “Karşıdan mı, yukarıdan mı, yoksa aşağıdan mı gelecek bu zalim yaratık?” diye daha çok paranoya yapıyorsunuz. Oyun içerisinde birkaç tane silah olsa da sakın ben bununla Alien’ları pişmaniye yaparım diye düşünmeyin. Sıktığınız bir şarjör kurşundan sonra Alien’a bir şey olmadığını anlayıp köşe bucak saklanacak dolap arayıp, ne olur beni burada bulmasın diye yalvaracaksınız.


Oyunun sesleri ve müzikleri harika. Başarılı sesleri gerilimi o kadar arttırıyor ki neredeyse belli yerlerde korkudan oyunun sesini kısıyorsunuz. Yer yer yavaş yer yer haraketli müzikleri ile de atmosfer bir kaç saatten sonra iyice Outlast havasına bürünüyor.

Son sözlerime gelirken şunları söylemek istiyorum. Pek çok oyun sever oynanışın kendini tekrarladığını söylererek oyunu eleştirmişti vakti zamanında. Ben buna ilk günden beri katılmıyorum. Alien Isolation bunu planlıyarak yapmış bir oyun. Tüm olayımız bir taraftan kaçarken bir taraftan hikayenin akmasını sağlamak. Terkedilmiş bir gemide, uzayın en tehlikeli yaratığından kaçıp bir taraftanda nispeten iyi yazılmış bir senaryoyu takip ediyoruz. Son dönemde korku oyunlarının sayısının çoğalıp kalitesinin azaldığı bir dönemde hem atmosferi hem de müzikleri ile bizleri korkutan bir yapım Alien: Isolation. Üstelik uygun fiyatı ve düşük sistem gereksinimleri ile pek çok bilgisayarda kolaylıkla oynanabilmekte. Korku oyunu seven takipçilerimizin bence denemesi gerek.

Oyunlar Güzeldir. Oyunla Kalın!