Bu rüya gibi başlayan maceranın nasıl bir kabusa dönüştüğünü, neon ışıklar ardında bizlere nasıl yalan söylendiğini ve CDPR’ın hayalini kurduğumuz mükemmel oyunu yaratmaktan ne kadar uzakta olduğunu gelin sizlere anlatayım.
Oyunu 46 saat kadar PC üzerinden performans sorunu olmadan deneyimlediğimi de başta belirtmek isterim.

Cyberpunk 2077, adından da anlaşılacağı üzere alternatif bir tarih ve distopyada, 2077 yılında, Night City’de geçiyor. Karakterimiz V ve oyuna başlarken 3 farklı arka plan sunuluyor önümüze; Sokak Çocuğu, Şirketçi veya Göçebe. İlk yumruğu hemen burada yiyorsunuz. Sanıyorsunuz ki bu üç farklı arka plan ile oyunu defalarca deneyimleme fırsatı bulup üç haneli saatlere varana kadar oynarım. Maalesef yalnızca ilk 20-30 dakikaları farklı olan bu arka planlar hemencecik aynı yerde birleşiyor ve oyun lineer şekilde ilerlemeye devam ediyor.
Lineer demişken, bir sonraki hayal kırıklığına geçelim. Oyun, Açık Dünya – Aksiyon RPG olarak pazarlanıyor ve 46 saatlik deneyimimde bir gram RPG hissiyatı alamadım ne yazık ki. İlk dakikalardan itibaren bir battleground oyunu oynuyormuşsunuz gibi yerde ne olduğunu umursamadan sürekli olarak loot yapmaya başlıyorsunuz ve bunların hiçbir önemi olmuyor. Hikayenin nihai tek bir sonu var ve haliyle bile bile lades olmaya gidiyorsunuz. Yan görevler dahil konuşmalar esnasında size doğru düzgün seçenek sunulmuyor, “İstemiyorum kardeşim!” bile diyemiyorsunuz.


Oyunun “prologue” sayılabilecek kısmı 6 saat kadar sürüyor ve bu kısmı bitirdikten sonra “Vay, demek şimdi başlıyoruz.” gibi bir umuda kapılıyorsunuz ve bu noktadan sonra işler daha da kötüye gitmeye başlıyor. Başta gözünüze dolu dolu gözüken neon ışık cümbüşü Night City’inin yüzündeki maske düşüyor ve kralın çıplak olduğu belli oluyor. Night City ölü bir şehir. Bu acı gerçekle karşılaşmak gerekiyor.
Güzelce tasarlanmış ve içi doldurulmadan, konuşamayan ve tepki veremeyen NPC’ler ile doldurulup bırakılmış. Sokakta gördüğünüz herkes sürekli olarak bir yere yürüyor ve hiçbir şey yapmıyor. Ne siz onlarla etkileşime geçebiliyorsunuz, ne onlar.
NPC demişken, midenizi bulandırmaya başlayan, yok artık bu kadar da olmaz dediğim durumlardan da bahsetmeye başlayabilirim artık.
Kullandığınız arabalar hasar almıyor veya siz başka araçlara hasar veremiyorsunuz,
Oyunda GTA benzeri bir polis-yıldız sistemi yaratmışlar, 1 yıldız olduğu anda arkanızda polisler saniyesinde spawn oluyor ve 20 metre sonra kayboluyorlar. Kenara park edilmiş polis araçları olsa da sizi araçla kovalama yetisine sahip değiller,
Yetenek puanı diye verdiğiniz puanlar kapı açmaktan öteye gidemiyor,
Akıllı zekanın A’sı olmadığından oyun bir süre sonra Aksiyonu da bırakıp dümdüz düşmanın üzerine koştuğunuz bir Arcade oyununa dönüşüyor,
Mouse orta tuşuyla her arkaya bakışınızdaki arkanızdaki insanlar, araçlar değişiyor.
vs, vs, oyun esnasında o kadar iğrenç şeylerle karşılaştım ki bunlar başlıcaları ve hayır, düzelebilecek şeyler değiller.


Kısacası,
Cyberpunk 2077, 8 yıl boyunca geliştirilmesine rağmen gözümüzün içine baka baka yalan söylendiği bir oyun. Yapımcı şirket bile bunu kabul edip iade kabul ederken bunu inkar etmek anlamsız.
Yıllardır yaptıkları tek bir oyun üzerinden yere göğe sığdıramadığınız CDPR’ın da ne kadar amatör olduğunu görmüş olduk.
10 üzerinden 10 puan verilecek tek şey Türkçe çeviridir bu oyunda.

İşte son bir kez daha seni modlara boğup, son bir kez daha geçiyorum Riverwood'un yaylalarından. Açılış kısmının diyalog metinleri dahi ezberimdeyken, yine ilk defa oynuyormuş gibi şaşırıyorum kellem bir kalasa yaslı, dağ gibi beliren Alduin'i gördüğümde.
Arkamdan bıçaklanacağımı bile bile kabul ediyorum yine Thieves Guild ve Dark Brotherhood görevlerini. Yine gözyaşlarım sel oluyor koca Kodlak Whitemane'i gözlerimin önünde katlettiklerinde.
Arada derede kalıp yine Stormcloak'ları seçip Whiterun'ı kuşatıyoruz sonra. Arkamda Ralof, önümde yüce Ulfric, katlediyoruz bütün Imperial askerlerini.
Dönüp dolaşıp yine Assassin buildi kasıp gelene geçene x16 vurmaya başlıyorum sonra. Yetmiyor, en ücra zindanlarda kalmış absürt hançerleri bulup ejderhalara bile tek atmaya başlıyorum.

Dilimde bir haziran türküsü, son kez vuruyorum kendimi Sovngarde yollarına. Köprünün başındaki kaslı abiyi geçeyim derken yine aşağıya düşüyorum. 50 tane can iksiri 30 farklı pot derken alaşağı ediyoruz Alduin'i son bir kez, Ben ve can yoldaşım Lydia tabii ki.

Ah iki gözümün çiçeği, canım Skyrim...

Son bir kez daha geçerken dağlarından (bolca bug ile karşılaşıyorum) yine vampir olmak ile vampir avcısı olmak arasında kalıyorum. Yine benden çaldığı her bir Dragon Soul için nefret ediyorum Miraak'tan ve son bir kez daha geziyorum Solstheim sokaklarını.

Ve 8 sene sonra bırakıyorum artık seni. Bilgisayarımda kapladığın 50GB'lık alanla beraber özgürlüğüne kavuşuyorsun.
Artık kim Whiterun'ın ortasında sabah akşam bağıran o büyücüyü dinler, kim saçma sapan görevlerin peşinden koşar, kim bile bile lades olur bilmiyorum.

Yıllar öncesinde modsuz ve korsan olarak geçirdiğim yüzlerce saat, ardından modlarla Steam üzerinde yine defalarca oynamak ve son olarak Special Edition ile toplamda bine yakın saat harcadım sana. Her şey için teşekkürler, koca yürekli oyun.


WAIT... I KNOW YOU!