W małym miasteczku zwanym Sockland, otoczonym przez gęstą dżunglę żyły sobie dziewczynki. Było to nietypowe miasteczko, gdyż prócz dużej ilości skarpetek w nich, dziewczynki zamieszkujące to miasteczko nigdy nie dorastały, ciągle wyglądały na 12 lat, a upływające lata nie wpływały na ich wzrost, wygląd czy tonację głosu, wszystkie były wiecznie urocze. Ile faktycznie mają lat, tego nikt nie wie. Dzisiaj jednak z tego całego miasteczka skupimy się na życiu pewnej zgranej paczce przyjaciółek, których było w sumie 12, każda z różnymi życiowymi historiami i pasjami – Magda, Emilia, Wiktoria, Kasia, Asia, Martynka, Julia, Paulina, Nina, Weronika, Marta i Natalka. Łączyło ich jednak jedno. Albo nawet i więcej niż jedno – przyjaźń i zamiłowanie do skarpet, każda lubiła inny kolor skarpetek, a co wieczór organizowały różne zawody z tymi skarpetkami jak np: kto wciśnie najwięcej skarpetek do buzi, skarpetkowe pogaduszki (po prostu teatrzyk skarpet), pojedynek na skarpety (biczowanie się skarpetkami czy też obrzucanie się kulkami ze skarpet) a nawet zgadywanie do kogo należą skarpetki po ich zapaszku. Lecz jeden dzień był dla nich wyjątkowy.
Pewnego dnia Emilia, ta wysportowana i wiecznie spocona przez to dziewczynka, wpadła na pomysł, by wybrać się w głąb dżungli. Miała ochotę na odrobinę przygody i chciała zacieśnić więzi między sobą, gdyż jej ciężkie treningi w skarpetkowej siłowni i jej ulubione ćwiczenie zwane skarpetkowe ciągi sprawiają, że nie miała czasu na spotkania z przyjaciółkami, więc chciała to nadrobić. Wszystkie się na to zgodziły, więc wyruszyły w głąb dżungli, by nadrobić te zaległości.
Wchodziły w tą dżunglę coraz głębiej, zaczęło się robić coraz ciemniej, lecz dziewczynki cały czas widziały drogę. Nagle ujrzały w oddali bagno.
- Ej patrzcie, jakie fajne bagienko! – wykrzyknęła Emilka – pokażę wam coś śmiesznego!
Emilka wskoczyła do bagna i zaczęła się w nim kąpać niczym prosię, całe błoto powłaziło do jej luźnych shortów, a piaszczysty bród zaczął wypełniać jej wszystkie dziury. Wszystkie śmiały się prócz Magdy, tej przewrażliwionej.
- Emilka wyłaź, nie wolno bo zachorujesz! – wykrzyknęła Madzia, próbując wyciągnąć Emilkę z bagna
Niestety Magda była również fajtłapowata, więc zamiast wyciągnąć Emilkę, sama wpadła do tego bagna. Nigdy nie była w bagnie, była to jej pierwsza kąpiel. Próbowała się wykaraskać, ale bagno coraz bardziej ją wsysało. Ciągło ją coraz niżej i niżej, jej ciało powoli znikało, a włosy majestatycznie układały się w tym bagnie. Emilka widząc to, że przyjaciółka ma problemy próbowała ją uratować, lecz niestety zapomniała, że nie ratuje się topiących w taki sposób, więc zaczęła iść na dno razem z nią.
- O NIE, MUSIMY JE URATOWAĆ! – wykrzyknęło pozostałe 10 dziewczyn obok
Niestety one też zamiast zdobyć jakiś kij, którym by mogły wyciągnąć dziewczyny, popełniły jeszcze głupszy błąd. W obawie o zepsucie swoich ciuchów, zdjęły je najpierw, by potem rzucić się grupowo na ratunek tonącym przyjaciółkom. Wszystkie niestety poszły na dno, nie pomogło to nic, tylko pogorszyło sprawę, zamiast tego utworzyły one piękną ludzką masę złączoną w jedno. Zaczęły iść na dno, o dziwo najodważniejsza z nich Wiktoria zaczęła szlochać
- To koniec ;_; - płakała Wiktoria – czy tak właśnie umrzemy?
Właśnie ostatnia z nich miała zejść na dno, kiedy nagle zwisnęło nad nimi swego rodzaju… ogon? Natalka, która tonęła jako ostatnia złapała się go, nie wiedząc co to. Ogon miał na tyle siły, by wyciągnąć wszystkie dziewczynki w tarapatach z tego bagna i odłożyć w bezpieczne miejsce.
- Dziękujemy ci wielki… ogonie? – podziękowała zdezorientowana Natalka
Tajemniczy ogon wyczyścił wszystkie dziewczynki dokładnie, by te mogły znowu się ubrać, Emilce i Magdzie zapewnił dziwny krój, coś jakby rajstopowego?
Tym ogonem okazał się być długi wąż. Nie był to byle jaki wąż, gdyż był to rajstopkowy wąż, cały w rajstopkach.
- Jestem Lorenz, rajstopkowy wąż – powiedział zadowolony wąż
Każda dziewczynka po kolei też się przedstawiła, lecz Emilka powiedziała coś więcej
- Jak ty nas tutaj znalazłeś? – zapytała
- Lubię to miejsce, jest strasznie nostalgiczne – odpowiedział wąż – Czasem przychodzę tutaj i wrzucam tutaj skarpetki, by patrzeć jak się topią, jest to strasznie relaksujące, wiecie?
- Naprawdę? – zapytała zdumiona Asia – To tak jak my w jeden skarpetkowy wieczór!
Na wężu można było zobaczyć uśmiech, pierwszy raz spotkał grupę dziewczyn, które mają podobne sposoby spędzania czasu.
- Co wy na to, żebyście przyszły do mnie na chatę? – zaproponował wąż – pobawimy się skarpetkami, pokażę wam moją kolekcję i może wymyślimy wspólnie jakąś zabawę.
Wszystkie zgodziły się na ten pomysł i wybrały się razem do domu węża.
Po paru minutach drogi w końcu go ujrzały, cały wykonany z rajstopowego materiału, wygodnego w dotyku, aż by się chciało w niego wejść. Domek był raczej skromny, lecz swój, wąż trzymał w nim mnóstwo skarpetek oraz rajstop, a na środku pokoju stała wanna, lecz proszek obok niej był jakiś taki dziwny i niecodzienny.
- To co najpierw proponujecie dziewczynki? – zapytał zaciekawiony propozycjami wąż
- Wiesz, dawno nie mieliśmy ucieczki ze skarpetkowej pułapki – odpowiedziała Kasia i zaczęła tłumaczyć, na czym ta zabawa polega – każda z nas zostawała związana przez sędziego, byśmy nie mogli uciec. Która uciekła pierwsza, wygrywa, a ostatnia musiała wąchać skarpetki Emilki po całodniowym sprincie (strasznie śmierdzą dla wyjaśnienia)
- Bardzo ciekawy pomysł – stwierdził wąż – pozwólcie, że wam go rozwinę, chodźcie do drugiego pokoju
W drugim pokoju mogliśmy zobaczyć coś na wzór dużej kabiny prysznicowej z krzesłami w środku. Niestety tylko 6 mogło się w nim zmieścić.
- No to które chętne? – zapytał wąż
Magda, Martyna, Emilia, Marta, Nina oraz Julia zgodziły się tam wejść. Wąż był sędzią.
Lorenzo strasznie przyłożył się do tego, związał dziewczynki tak mocno, że przy rękach i nogach aż się czerwieniły. Zaczęły nawet lekko piszczeć z bólu oraz łzawić, lecz wąż nie zwracał na to uwagi, a zanim zdążyły coś powiedzieć na ten temat to wąż dodatkowo skneblował je rajstopkami.
- Dobra, zabawa się nie zmienia, lecz różnica jest taka, że macie na to określony czas – powiedział wąż – czas… START!
I nagle z góry tego wielgachnego prysznica zaczęły sypać się skarpetki, powoli wypełniały pomieszczenie, a dziewczynki próbowały się stąd wydostać. Musiały się spieszyć, bo jeśli skarpetki wypełniłyby pomieszczenie do rąk, nie miałyby jak się wykaraskać. Skarpetki powoli zaczęły sięgać kolan dziewczynek, robiło się tam ciepło na tyle, że żałowały braku klimatyzacji. W końcu Emilka uwolniła się, i udało jej się „wypłynąć”. Całej reszcie nie udało się i Emilka była świadkiem tego, jak jej zakneblowane przyjaciółki znikały w skarpetkach.
Wąż po 30 sekundach braku progresu ze strony pozostałych dziewczynek ruszył im na pomoc i uwolnił je ze skarpetkowego ♥♥♥♥♥ (lub piekła, kto co woli).
- Spokojnie, tutaj się nie umiera, mamy jeszcze tyle do roboty – uspokoił wąż – Co powiecie na kąpiel, musiałyście naprawdę solidnie się zmęczyć a taka w moim wykonaniu na pewno dobrze wam zrobi.
Ponownie tylko 6 z nich się zgodziło, tym razem te, co nie wzięły udziału w skarpetkowym pomieszczeniu węża.
Dziewczynki rozebrały się i wskoczyły do wanny pełnej gorącej wody. Kiedy przywykły do wanny, wąż wsypał ten dziwny proszek. Okazało się, że był to cement! Dziewczynki szybko wpadły w tarapaty, woda całkiem szybko zamieniała się w cement, a szybkie ruchy ocierających się o siebie dziewczynek sprawiły, że wanna stała się istnym marmurem.
- Wężu, coś ty zrobił! – wykrzyknęła przerażona Paulina, której wystawała tylko głowa – chcesz nas zabić czy co?
Wąż nie mógł przestać się śmiać, bawił go absurd tej sytuacji. Jednej dziewczynce widać było tylko stópkę, innej tylko ręce, albo głowę tak jak w przypadku Paulinki było.
Wtedy przyszła Emilka z młotem pneumatycznym i wydostała dziewczynki z potrzasku, jedna po drugiej wychodziły strasznie umazane cementem.
- Wężu, czemu tak? – zapytała jeszcze raz zszokowana Paulina
- Sorry, nie mogłem się powstrzymać – zaśmiał się wąż – wyglądałyście tak uroczo, że nic, tylko was zatrzymać.
Wąż szybko wyczyścił swoim rajstopowym językiem dziewczynki, momentalnie były czyste.
- Fajnie było, ale na nas chyba przyszła pora – powiedziała Magda
- Ok, nie zapomnijcie o mnie, wpadnijcie, kiedy będziecie miały czas – powiedział wąż
Wszystkie dziewczynki pożegnały się i wróciły do siebie, a zainspirowane wężem postanowiły w trakcie snu obsypać Emilkę jej własnymi, śmierdzącymi skarpetkami, by pamiętała, że nie powinno się ratować kogoś w tarapatach młotem pneumatycznym.